Medische wondere wereld
Door: Petri
Blijf op de hoogte en volg Petri
26 Oktober 2013 | India, Karjat
Medische wondere wereld van India 3 oktober 2013
Na gisteren een leuk dagje uit te zijn geweest op bezoek bij een dokter, vandaag dit nog een keer over gedaan alleen ging het nu wel echt om dokter en patient en was ik de patient haha!! Ik heb de medische wondere wereld van India nu aan de lijve mogen ondervinden door bijna 8 uur in het ‘ziekenhuis’ te hebben doorgebracht om in het vervolg morgen nog een keer langs te mogen komen, omdat ik geen nacht wilde blijven slapen. Maar om het verhaal duidelijk te maken voor jullie zal ik bij het begin beginnen.
Vanmorgen begon de dag eigenlijk zoals alle anderen en leek er geen vuiltje aan de lucht te zijn, maar in een paar uur tijd veranderde de zonnige dag in donkere dag. 1 van de kinderen hier op Umang ging namelijk om welke reden precies dat mag joost weten compleet, maar dan ook echt compleet door het lint.Om te voorkomen dat het volledig uit de hand zou lopen zij we er met zijn allen boven opgesprongen. Niet letterlijk of nou ja eigenlijk wel heel letterlijk haha! Op deze manier probeerden we om hem rustig te krijgen. Of in ieder geval om de schade te beperken. Het lukte in het begin aardig, maar niet helemaal en bij 1 van zijn pogingen om los te komen haalde hij vol met zijn knie uit en die schoot zo hoop de zijkant van mijn ribbenkast in, maar ik had inmiddels zoveel adrenaline opgebouwd dat het wel pijn deed, maar niet overheersend was of ja niet echt, dus ik vond zelf dat ik nog wel kon blijven zitten om te helpen. Ik had tenslotte inmiddels zijn benen weer vast. Dit ging goed en we hebben hem op een gegeven moment kunnen verplaatsen weg van alle anderen kinderen. Hier ging het opnieuw mis. Het was vandaag zo’n gevalletje van op de verkeerde tijd op de verkeerde plek zijn, want na de knie in m’n ribbenkast te hebben gehad kreeg ik nu op bijna exact dezelfde plek een vuistslag in m’n ribbenkast en die voelde ik wel degelijk haha! Waarop ik hem dus wel los moest laten en ik wist dat ie sterk was, maar ik kan nu uit ervaring zeggen dat hij ook echt heel sterk is! Maar goed na de 2e rake klap ging bij het lichtje uit en toen ik bij kwam waren ze al bezig over naar een dokter gaan. Maar ik wist nog van de vorige keer dat het hier niet zo is als in Nederland of in Bombay bijvoorbeeld. Je zit hier echt op het platteland en je hebt dus te maken met dokters die misschien wel helemaal niet afgestudeerd dokter zijn. Maar goed hoe ik ook tegen stribbelde ze wilde toch wel heel graag dat ik er naar zou laten kijken. Dus uiteindelijk heb ik er mee ingestemd om naar de dokter te gaan, ook om zelf zekerheid te hebben dat er niks stuk was, maar voornamelijk om ze hier gerust te stellen. Dus ik dacht we gaan even naar de dokter wat pijnstillers mee en ik kan weer terug. Nou dat ging dus even anders. Ik kwam in Karjat terecht bij een arts en tevens was dit ook meteen het ziekenhuis. Na eerst een tijdje te hebben moeten wachten (volgens mij was het 1,5 uur) tot de dokter terug was, van een buiten bezoek zoals ze dat hier noemen werd ik meegenomen naar een kamertje en werd ik onderzocht, maar daaraan voorafgaand was ik in de wachtkamer al gecheckt op tempratuur, hartslag en bloeddruk. Ja dat doen ze hier gewoon in de wachtkamer.Ik dacht na het onderzoek zal hij wel vertellen dat er niks stuk is en kunnen we op huis aan, maar nee. De conclusie van zijn onderzoekje was dat er foto’s en een echo gemaakt moesten worden en dat ik aan een infuus moest met pijnstillers. Wat betreft die pijnstillers was ik wel blij met hem, want geloof me die kon ik na de rit naar Karjat schokkend over de hobbel wegen in een tuck-tuk is niet bevorderlijk voor de pijn kan ik je zeggen. Dus ik was blij dat ik pijnstillers kreeg al hadden tabletten ook prima geweest. Maar dat schijnt hier niet de gewoonte te zijn, dus prima dan een infuus. Dus op naar een kamertje (2 trappen op). Ik kreeg een kamertje alleen en er zou een zuster komen om het infuus aan te leggen. De zuster kwam en deed een poging het infuus in mijn onderarm te plaatsen. Dit lukte niet en ik zag de bui al hangen en wat ik dacht gebeurde ook hetzelfde infuusnaaldje werd nu in mijn hand geplaatst. Er werd geen nieuwe gebruikt nee hoor gewoon dezelfde. Maar goed prima het is mijn eigen bloed en lijf enz. Deze 2e poging slaagde wel en hup de pijnstillers kon mijn lijf in. Na dit alles kwam de dokter kijken of het allemaal goed met me ging en of ik er goed bij lag. Dit was het geval beaamde ik waarop hij zei dat hij me eigenlijk een nacht in het ziekenhuis wilde houden waarop ik dacht je kunt hoog en laag springen maar na de foto’s en de echo ga ik toch mooi op huis aan. Ik blijf hier niet langer dan nodig, want ja dan lig ik daar in een ziekenhuisbed wat en te klein is, kei hard is, ik de taal niet spreek dus het verplegend personeel niet begrijp en alleen ben en zo kan ik nog wel wat zaken opnoemen waarom ik niet wilde blijven. Na wikken en wegen stemde de dokter ermee in dat ik na alle onderzoeken naar huis mocht op de voorwaarde dat ik morgen voor een check up terug zou komen. Dat vond ik oke, dus heb ik daar mee ingestemd. Na dit alles vertelde hij dat ik over 2 uur een foto kon laten maken en dat nog een paar uur later de echo plaats zou vinden. Ik vond het inmiddels allemaal prima ik was moe en was er wel een beetje klaar mee op dat moment. En dat wachten past echt helemaal in het plaatje van India, dus is het niet vreemd dat je het ook tegenkomt in de medische wondere wereld van India. Maar goed na 2 uur wachten en inmiddels voorzien van pijnstilling mocht de foto gemaakt worden. Moet je daarvoor 4 of 5 trappen af naar beneden om in het vervolg daarna weer naar boven te lopen. Je zal je been gebroken hebben ofzo dan is dat toch een leuk grapje haha!! Weer terug boven op mijn kamer aan het volgende zakje pijnstilling en weet ik wat nog meer. Om een paar uur later een echo te laten maken. Voor ik die echo kon laten maken moest ik rietsuikersap drinken en veel water in verband met dat je een volle blaas moet hebben. Dus ik aan het drinken, maar niet teveel gelijk want ja ik moest nog wel een paar uur wachten. En als ik dan wat wilde drinken moest eerst mijn infuus afgesloten worden want ja anders werkte dat niet goed of zo. Dus bij iedere keer dat ik iets wilde drinken moest er iemand komen om het infuus voor even af te sluiten en als ik klaar was met drinken weer open te zetten. Ja echt je maakt het mee hier. In de tussentijd komen ze ook ieder keer je bloeddruk en hartslag meten. Ik denk dat ze in totaal wel 6 keer de boel gecheckt hebben met zo’n ouderwets pompje waarbij ze het ventieltje open draaien om de band om mijn arm leeg te laten lopen haha! Na weer een paar uur verder te zijn konden we op naar de echo, ik dacht dat zal dan ook wel weer daar beneden zijn, maar nee dat had ik mis daarvoor moest ik met mijn infuus naald nog in m’n hand ong. 10 min lopen naar een ander praktijkje! Liep ik daar in Karjat over straat met de infuusnaald nog in m’n hand haha! Maar goed in de praktijkje aangekomen moesten we natuurlijk weer wachten. Je geduld word goed getest en het is echt te hopen denk ik dat je hier niet iets ernstigs mankeert want ze hebben alle tijd. Maar ik denk en hoop dat met spoedgevallen het wel iets anders zal gaan. Na een half uur te hebben gewacht was ik aan de beurt voor de echo. Moet ik daar al een kamertje inlopen, ligt er nog iemand anders op de tafel. Dus ik moest wachten terwijl en er nog iemand onderzocht werd. En dat gebeurde even later bij mij ook. Ze was nog bezig met de echo of de volgende stond al op de stoep. Ik ben me vandaag blijven verbazen over de manier waarop hier alles gebeurd. Ondanks dat ik inmiddels stijf stond van de pijnstillers kreeg ik het wel allemaal bewust mee. Nu dacht ik we hebben de foto en de echo gehad we lopen terug naar het ziekenhuis, krijgen de uitslag en klaar, maar nee ook dit liep natuurlijk anders dan ik dacht. Ik moest weer terug naar mijn kamertje om mijn zakje met pijnstillers te voltooien en ik moest daar wachten tot de dokter zou komen met de uitslag. Als de dokter geweest is gaan we, maar nee nadat de dokter geweest was moest ik nog een half uurtje blijven om te zien of er geen reactie kwam op de pijnstilling die ik had gekregen. De dokter kwam uiteindelijk om te vertellen dat het er allemaal goed uit zag en dat het al was wat ik dacht dat het was een aantal gekneusde ribben. Maar goed nu nog een half uur wachten en dan op naar huis. Geloof dat laatste half uur was een heel lang half uur. Ik was het na bijna 8 uur ziekenhuis aardig zat en ik was moe en wilde naar huis naar bed. Na een rit van ong een half uur was ik eindelijk weer thuis waar iedereen vol spanning op mij stond te wachten. Want ja ik ging weg en bleef natuurlijk weg. Ondertussen waren ze wel op de hoogte gebleven van de ontwikkelingen rondom mij, maar toch zaten ze vol spanningen. De jongen die zo door het lint is gegaan was inmiddels al naar bombay vertrokken nadat hij toen wij weg waren ook nog het workshop lokaal onder handen had genomen. Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik nu eigenlijk wel blij ben dat hij er niet meer was, ondanks dat ik het hem niet kwalijk neem. Hij heeft het niet expres of met opzet gedaan. Hij had het niet op mij voorzien en dat scheelt een hoop en dat maakt het makkelijker om het hem niet kwalijk te nemen of om er last van te hebben dat dit gebeurd is. Al zal ik er nog lang en regelmatig aan herinnerd worden want ja gekneusde ribben dat duurt nu eenmaal een tijd.
Dag 2 in de medische wondere wereld van India
Na een poging tot slapen te hebben gedaan vannacht en nu dus zo stijf als een hark wakker te zijn geworden gaan we weer op weg naar het ziekenhuis in Karjat voor mijn check up. Ik denk nu achteraf waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen, want de weg is namelijk ontzettend slecht dus je schokt alle kanten uit in de tuk-tuk, want ja dat het vervoersmiddel hier in India als je naar de dokter moet haha! Ik kan je zeggen normaal word je er al niet vrolijk van van dat geschok, maar als je dan ook nog gekneusde ribben hebt word je er dood ongelukkig van, maar goed wat moet dat moet. Eenmaal in het ziekenhuis blijk ik alleen nog maar een pijninjectie te krijgen en vraagt de arts wat mijn plan vandaag is. Waarop ik hem vragend aankijk en hij duidelijk maakt dat ik gisteren een plan had om zo snel mogelijk naar huis te gaan, dus geef ik hem hetzelfde antwoord dat dat vandaag ook mijn bedoeling is. Nu is snel natuurlijk in India nooit echt aan de orde, maar na een uurtje of 2 mocht ik weer naar huis. Waarop hij zei dat als de pijn morgen niet over zou zijn ik weer terug moest komen. Waarop ik dacht nou vriend dat kun je vergeten, want ik ga echt niet nog een keer deze schokweg afleggen voor een pijninjectie en een verbandje als ik hier op een umang een verpleegkundige heb lopen die dat ook kan en mag doen.
Kortom ik heb er deze keer toch echt aan moeten geloven om de medische wondere wereld van India zelf te mogen ervaren. Het was een bijzondere/bizarre ervaring, maar eentje die ik liever had willen missen haha!Nu is het wel zo dat ik aan deze bezoekjes nog wel een souvenirtje heb overgehouden en dat is de x-ray van mijn ribbenkast en de foto’s van de echo. Die mag je hier dus gewoon mee naar huis nemen haha! Bij ons gaan ze in het dossier hier gaan ze gewoon mee naar huis en gaat de uitslag alleen in je dossier. Wat ook nog wel grappig is om te vertellen is dat ik voor deze 2 dagen ziekenhuis, dokter afspraak, kamer, medicijnen, foto, echo enz. nog geen 45 euro kwijt ben geweest haha! Dus voor het geld hoef je het niet te laten, maar toch sla ik de volgende keer graag een rondje over. Ik sla dat rondje graag voor mezelf over, maar ook voor die jongen, want die zit nu met een groot schuldgevoel in Bal Anand voor het geen wat ie mij heeft ‘aangedaan’. Daarom heb ik met de directrice afgesproken dat als ze voor een kort bezoekje komt ze hem mee neemt en dat hij mij dan kan zien en zijn excuses aan kan bieden en dat ik hem kan vertellen dat ik niet boos op hem ben en het hem niet kwalijk neem wat er is gebeurd.
Liefs Petri
Na gisteren een leuk dagje uit te zijn geweest op bezoek bij een dokter, vandaag dit nog een keer over gedaan alleen ging het nu wel echt om dokter en patient en was ik de patient haha!! Ik heb de medische wondere wereld van India nu aan de lijve mogen ondervinden door bijna 8 uur in het ‘ziekenhuis’ te hebben doorgebracht om in het vervolg morgen nog een keer langs te mogen komen, omdat ik geen nacht wilde blijven slapen. Maar om het verhaal duidelijk te maken voor jullie zal ik bij het begin beginnen.
Vanmorgen begon de dag eigenlijk zoals alle anderen en leek er geen vuiltje aan de lucht te zijn, maar in een paar uur tijd veranderde de zonnige dag in donkere dag. 1 van de kinderen hier op Umang ging namelijk om welke reden precies dat mag joost weten compleet, maar dan ook echt compleet door het lint.Om te voorkomen dat het volledig uit de hand zou lopen zij we er met zijn allen boven opgesprongen. Niet letterlijk of nou ja eigenlijk wel heel letterlijk haha! Op deze manier probeerden we om hem rustig te krijgen. Of in ieder geval om de schade te beperken. Het lukte in het begin aardig, maar niet helemaal en bij 1 van zijn pogingen om los te komen haalde hij vol met zijn knie uit en die schoot zo hoop de zijkant van mijn ribbenkast in, maar ik had inmiddels zoveel adrenaline opgebouwd dat het wel pijn deed, maar niet overheersend was of ja niet echt, dus ik vond zelf dat ik nog wel kon blijven zitten om te helpen. Ik had tenslotte inmiddels zijn benen weer vast. Dit ging goed en we hebben hem op een gegeven moment kunnen verplaatsen weg van alle anderen kinderen. Hier ging het opnieuw mis. Het was vandaag zo’n gevalletje van op de verkeerde tijd op de verkeerde plek zijn, want na de knie in m’n ribbenkast te hebben gehad kreeg ik nu op bijna exact dezelfde plek een vuistslag in m’n ribbenkast en die voelde ik wel degelijk haha! Waarop ik hem dus wel los moest laten en ik wist dat ie sterk was, maar ik kan nu uit ervaring zeggen dat hij ook echt heel sterk is! Maar goed na de 2e rake klap ging bij het lichtje uit en toen ik bij kwam waren ze al bezig over naar een dokter gaan. Maar ik wist nog van de vorige keer dat het hier niet zo is als in Nederland of in Bombay bijvoorbeeld. Je zit hier echt op het platteland en je hebt dus te maken met dokters die misschien wel helemaal niet afgestudeerd dokter zijn. Maar goed hoe ik ook tegen stribbelde ze wilde toch wel heel graag dat ik er naar zou laten kijken. Dus uiteindelijk heb ik er mee ingestemd om naar de dokter te gaan, ook om zelf zekerheid te hebben dat er niks stuk was, maar voornamelijk om ze hier gerust te stellen. Dus ik dacht we gaan even naar de dokter wat pijnstillers mee en ik kan weer terug. Nou dat ging dus even anders. Ik kwam in Karjat terecht bij een arts en tevens was dit ook meteen het ziekenhuis. Na eerst een tijdje te hebben moeten wachten (volgens mij was het 1,5 uur) tot de dokter terug was, van een buiten bezoek zoals ze dat hier noemen werd ik meegenomen naar een kamertje en werd ik onderzocht, maar daaraan voorafgaand was ik in de wachtkamer al gecheckt op tempratuur, hartslag en bloeddruk. Ja dat doen ze hier gewoon in de wachtkamer.Ik dacht na het onderzoek zal hij wel vertellen dat er niks stuk is en kunnen we op huis aan, maar nee. De conclusie van zijn onderzoekje was dat er foto’s en een echo gemaakt moesten worden en dat ik aan een infuus moest met pijnstillers. Wat betreft die pijnstillers was ik wel blij met hem, want geloof me die kon ik na de rit naar Karjat schokkend over de hobbel wegen in een tuck-tuk is niet bevorderlijk voor de pijn kan ik je zeggen. Dus ik was blij dat ik pijnstillers kreeg al hadden tabletten ook prima geweest. Maar dat schijnt hier niet de gewoonte te zijn, dus prima dan een infuus. Dus op naar een kamertje (2 trappen op). Ik kreeg een kamertje alleen en er zou een zuster komen om het infuus aan te leggen. De zuster kwam en deed een poging het infuus in mijn onderarm te plaatsen. Dit lukte niet en ik zag de bui al hangen en wat ik dacht gebeurde ook hetzelfde infuusnaaldje werd nu in mijn hand geplaatst. Er werd geen nieuwe gebruikt nee hoor gewoon dezelfde. Maar goed prima het is mijn eigen bloed en lijf enz. Deze 2e poging slaagde wel en hup de pijnstillers kon mijn lijf in. Na dit alles kwam de dokter kijken of het allemaal goed met me ging en of ik er goed bij lag. Dit was het geval beaamde ik waarop hij zei dat hij me eigenlijk een nacht in het ziekenhuis wilde houden waarop ik dacht je kunt hoog en laag springen maar na de foto’s en de echo ga ik toch mooi op huis aan. Ik blijf hier niet langer dan nodig, want ja dan lig ik daar in een ziekenhuisbed wat en te klein is, kei hard is, ik de taal niet spreek dus het verplegend personeel niet begrijp en alleen ben en zo kan ik nog wel wat zaken opnoemen waarom ik niet wilde blijven. Na wikken en wegen stemde de dokter ermee in dat ik na alle onderzoeken naar huis mocht op de voorwaarde dat ik morgen voor een check up terug zou komen. Dat vond ik oke, dus heb ik daar mee ingestemd. Na dit alles vertelde hij dat ik over 2 uur een foto kon laten maken en dat nog een paar uur later de echo plaats zou vinden. Ik vond het inmiddels allemaal prima ik was moe en was er wel een beetje klaar mee op dat moment. En dat wachten past echt helemaal in het plaatje van India, dus is het niet vreemd dat je het ook tegenkomt in de medische wondere wereld van India. Maar goed na 2 uur wachten en inmiddels voorzien van pijnstilling mocht de foto gemaakt worden. Moet je daarvoor 4 of 5 trappen af naar beneden om in het vervolg daarna weer naar boven te lopen. Je zal je been gebroken hebben ofzo dan is dat toch een leuk grapje haha!! Weer terug boven op mijn kamer aan het volgende zakje pijnstilling en weet ik wat nog meer. Om een paar uur later een echo te laten maken. Voor ik die echo kon laten maken moest ik rietsuikersap drinken en veel water in verband met dat je een volle blaas moet hebben. Dus ik aan het drinken, maar niet teveel gelijk want ja ik moest nog wel een paar uur wachten. En als ik dan wat wilde drinken moest eerst mijn infuus afgesloten worden want ja anders werkte dat niet goed of zo. Dus bij iedere keer dat ik iets wilde drinken moest er iemand komen om het infuus voor even af te sluiten en als ik klaar was met drinken weer open te zetten. Ja echt je maakt het mee hier. In de tussentijd komen ze ook ieder keer je bloeddruk en hartslag meten. Ik denk dat ze in totaal wel 6 keer de boel gecheckt hebben met zo’n ouderwets pompje waarbij ze het ventieltje open draaien om de band om mijn arm leeg te laten lopen haha! Na weer een paar uur verder te zijn konden we op naar de echo, ik dacht dat zal dan ook wel weer daar beneden zijn, maar nee dat had ik mis daarvoor moest ik met mijn infuus naald nog in m’n hand ong. 10 min lopen naar een ander praktijkje! Liep ik daar in Karjat over straat met de infuusnaald nog in m’n hand haha! Maar goed in de praktijkje aangekomen moesten we natuurlijk weer wachten. Je geduld word goed getest en het is echt te hopen denk ik dat je hier niet iets ernstigs mankeert want ze hebben alle tijd. Maar ik denk en hoop dat met spoedgevallen het wel iets anders zal gaan. Na een half uur te hebben gewacht was ik aan de beurt voor de echo. Moet ik daar al een kamertje inlopen, ligt er nog iemand anders op de tafel. Dus ik moest wachten terwijl en er nog iemand onderzocht werd. En dat gebeurde even later bij mij ook. Ze was nog bezig met de echo of de volgende stond al op de stoep. Ik ben me vandaag blijven verbazen over de manier waarop hier alles gebeurd. Ondanks dat ik inmiddels stijf stond van de pijnstillers kreeg ik het wel allemaal bewust mee. Nu dacht ik we hebben de foto en de echo gehad we lopen terug naar het ziekenhuis, krijgen de uitslag en klaar, maar nee ook dit liep natuurlijk anders dan ik dacht. Ik moest weer terug naar mijn kamertje om mijn zakje met pijnstillers te voltooien en ik moest daar wachten tot de dokter zou komen met de uitslag. Als de dokter geweest is gaan we, maar nee nadat de dokter geweest was moest ik nog een half uurtje blijven om te zien of er geen reactie kwam op de pijnstilling die ik had gekregen. De dokter kwam uiteindelijk om te vertellen dat het er allemaal goed uit zag en dat het al was wat ik dacht dat het was een aantal gekneusde ribben. Maar goed nu nog een half uur wachten en dan op naar huis. Geloof dat laatste half uur was een heel lang half uur. Ik was het na bijna 8 uur ziekenhuis aardig zat en ik was moe en wilde naar huis naar bed. Na een rit van ong een half uur was ik eindelijk weer thuis waar iedereen vol spanning op mij stond te wachten. Want ja ik ging weg en bleef natuurlijk weg. Ondertussen waren ze wel op de hoogte gebleven van de ontwikkelingen rondom mij, maar toch zaten ze vol spanningen. De jongen die zo door het lint is gegaan was inmiddels al naar bombay vertrokken nadat hij toen wij weg waren ook nog het workshop lokaal onder handen had genomen. Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik nu eigenlijk wel blij ben dat hij er niet meer was, ondanks dat ik het hem niet kwalijk neem. Hij heeft het niet expres of met opzet gedaan. Hij had het niet op mij voorzien en dat scheelt een hoop en dat maakt het makkelijker om het hem niet kwalijk te nemen of om er last van te hebben dat dit gebeurd is. Al zal ik er nog lang en regelmatig aan herinnerd worden want ja gekneusde ribben dat duurt nu eenmaal een tijd.
Dag 2 in de medische wondere wereld van India
Na een poging tot slapen te hebben gedaan vannacht en nu dus zo stijf als een hark wakker te zijn geworden gaan we weer op weg naar het ziekenhuis in Karjat voor mijn check up. Ik denk nu achteraf waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen, want de weg is namelijk ontzettend slecht dus je schokt alle kanten uit in de tuk-tuk, want ja dat het vervoersmiddel hier in India als je naar de dokter moet haha! Ik kan je zeggen normaal word je er al niet vrolijk van van dat geschok, maar als je dan ook nog gekneusde ribben hebt word je er dood ongelukkig van, maar goed wat moet dat moet. Eenmaal in het ziekenhuis blijk ik alleen nog maar een pijninjectie te krijgen en vraagt de arts wat mijn plan vandaag is. Waarop ik hem vragend aankijk en hij duidelijk maakt dat ik gisteren een plan had om zo snel mogelijk naar huis te gaan, dus geef ik hem hetzelfde antwoord dat dat vandaag ook mijn bedoeling is. Nu is snel natuurlijk in India nooit echt aan de orde, maar na een uurtje of 2 mocht ik weer naar huis. Waarop hij zei dat als de pijn morgen niet over zou zijn ik weer terug moest komen. Waarop ik dacht nou vriend dat kun je vergeten, want ik ga echt niet nog een keer deze schokweg afleggen voor een pijninjectie en een verbandje als ik hier op een umang een verpleegkundige heb lopen die dat ook kan en mag doen.
Kortom ik heb er deze keer toch echt aan moeten geloven om de medische wondere wereld van India zelf te mogen ervaren. Het was een bijzondere/bizarre ervaring, maar eentje die ik liever had willen missen haha!Nu is het wel zo dat ik aan deze bezoekjes nog wel een souvenirtje heb overgehouden en dat is de x-ray van mijn ribbenkast en de foto’s van de echo. Die mag je hier dus gewoon mee naar huis nemen haha! Bij ons gaan ze in het dossier hier gaan ze gewoon mee naar huis en gaat de uitslag alleen in je dossier. Wat ook nog wel grappig is om te vertellen is dat ik voor deze 2 dagen ziekenhuis, dokter afspraak, kamer, medicijnen, foto, echo enz. nog geen 45 euro kwijt ben geweest haha! Dus voor het geld hoef je het niet te laten, maar toch sla ik de volgende keer graag een rondje over. Ik sla dat rondje graag voor mezelf over, maar ook voor die jongen, want die zit nu met een groot schuldgevoel in Bal Anand voor het geen wat ie mij heeft ‘aangedaan’. Daarom heb ik met de directrice afgesproken dat als ze voor een kort bezoekje komt ze hem mee neemt en dat hij mij dan kan zien en zijn excuses aan kan bieden en dat ik hem kan vertellen dat ik niet boos op hem ben en het hem niet kwalijk neem wat er is gebeurd.
Liefs Petri
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
